Dit verhaal is onderdeel van onze jubileumserie ‘100 jaar, 100 verhalen’, waarmee we terugblikken op een eeuw vol hoogtepunten, uitdagingen en bijzondere momenten. Elk verhaal biedt een uniek inkijkje in de rijke geschiedenis van Hekstra, onze projecten en de mensen die ons bouwbedrijf hebben gemaakt tot wat het vandaag is. Met deze serie willen we niet alleen onze geschiedenis vieren, maar ook laten zien hoe onze roots en ervaringen ons inspireren om elke dag te blijven bouwen aan de toekomst. Veel leesplezier!

/ / / / / / / / / / / / / /

In ‘De Mieden’, een stuk land tussen Wouterswoude en Zwaagwesteinde aan een riviertje, heeft Ebele een grote opslagplaats voor riet. Hier verzamelt hij het riet dat hij als handelaar in Friesland en Groningen inkoopt. Hij is kritisch op de kwaliteit: het riet mag niet te zompig, nat of week zijn, maar moet juist hard en dun zijn. Alleen het beste riet is goed genoeg. Zijn oudste zoon Romke leert al op jonge leeftijd mee te kijken, zodat hij de fijne kneepjes van het vak onder de knie krijgt. Het riet wordt meestal in de winter gesneden, als het water bevroren is en er ijs ligt. Dan is het het beste te bereiken.

De knechten van Hekstra snijden riet in de winter, bij Driesum, vlakbij Dantumadiel.

In de zomer werkt Ebele vaak op de Waddeneilanden, zoals Ameland, Terschelling en Schiermonnikoog. Het hele gezin Hekstra verhuist dan voor zes weken naar Schiermonnikoog, waar ze een huisje huren. Van daaruit reist Ebele met Romke naar de vele zomerhuizen in de omgeving om daken van riet te voorzien. Met reclameborden maakt hij zijn naam bekend op de eilanden, zodat opdrachtgevers hem elke zomer weer weten te vinden.

In de jaren die volgen, vertrekken de rietdekkers vaak in het voorjaar naar Schiermonnikoog en Ameland om het groeiend aantal vakantiewoningen van rieten daken te voorzien. Op maandagochtend nemen ze de eerste boot en pas op vrijdagmiddag keren ze terug. De dagen zijn lang: van zes uur in de ochtend tot soms negen uur ’s avonds. Het werk blijft zich daar vanzelf aandienen. Zodra bewoners hen op het dak zien werken, maken ze een praatje en wijzen terloops op plekken waar nog iets gerepareerd moet worden. Zo blijft het bedrijf groeien, letterlijk van dak naar dak. Zo zie je maar, dat zaadjes dat Ameland onze favoriete werkplek is geworden zijn al vroeg geplant.

De knechten Feenstra, Westerhof, Wijbenga, Ros en Bijlstra snijden riet. Op de achtergrond liggen de samengebonden schoven riet.

Toch blijft het hoofdwerk van Ebele in Friesland, waar hij talloze boerderijen van rieten daken voorziet. In het weekend rijdt hij met zijn gezin trots langs de boerderijen die hij samen met Romke heeft gedekt.